ตราบใดที่เรายังสามารถที่จะรู้สึกได้ ไม่ได้เป็นเจ้าชายหรือเจ้าหญิงนิทรา ตราบนั้นเรายังมีความรู้สึกอยากมีชีวิตที่มีความสุข มีความสุขกับครอบครัว มีความสุขกับเพื่อน มีความสุขกับหน้าที่การงาน เฉพาะอย่างยิ่งมีความสุขกับตัวตน ไม่มีใครสักคนรวมทั้งผมด้วยอยากเจ็บปวดและใจมีทุกข์ พวกเราต้องใช้จ่ายเป็นเงินไม่ใช่น้อยที่จะหาแลกซื้อในสิ่งที่เราคิดว่าจะให้ความสุขได้ บางครั้งเราคงแปลกใจที่เราลงทุนลงแรงอย่างมากมายกับงานบางอย่าง เดินทางไปบางแห่ง ไขว่คว้าหาสิ่งนั้นสิ่งนี้โดยคิดว่าจะทำให้เกิดความสุขขึ้นได้ แต่เราก็ต้องผิดหวังเพราะลึกๆ ภายในปฏิเสธว่าไม่ใช่ เราพบว่าเป็นเพียงสิ่งที่สร้างความตื่นเต้นกับสิ่งแปลกใหม่ ให้ความเพลิดเพลินและความสนุกชั่วขณะ และแล้วเราก็เบื่อมัน

เราวิ่งตามหาความสุขเหมือนคนวิ่งตามเงาของตนเอง เพราะดูเหมือนมันจะอยู่ใกล้แค่เอื้อมแต่ก็จับมันไม่ได้ ฉะนั้นเราจะต้องไม่เข้าใจผิดว่าความสงบ ความเพลิดเพลิน ความสนุกรื่นเริงกับความสุขเป็นเรื่องเดียวกัน

เพราะความสุขแห่งใจมีคุณค่าเป็นที่ปรารถนายิ่งนัก เป็นเหตุให้คนหัวใสบางคนพยายามผลิตสิ่งประดิษฐ์ ผลิตสินค้าและยานานาชนิด และอ้างสรรพคุณว่ามันจะให้ความสุข ดังนั้นสินค้าชนิดนั้นจึงทำเงินได้เป็นกอบเป็นกำ แต่ที่ร้ายแรงกว่านั้นมีคนผลิตยาเสพติดหลายรูปแบบ ทั้งยากล่อมประสาท ยากดประสาท เมื่อเสพแล้วมันไปทำปฏิกิริยากับปลายประสาทสร้างความรู้สึกเหมือนมีความสุข จนเป็นเหตุให้หลายคนติดยาเสพติด

เราสามารถมีความสุขได้ แต่ความสุขที่ผมพูดนี้ไม่ใช่ความสุขที่ปลอดจากอุปสรรคปัญหาต่างๆ ในชีวิต เราสามารถมีความสุขได้ภายใต้เงาของปัจจัยต่างๆ ที่ก่อให้เกิดทุกข์

เราจะใช้ชีวิตอย่างไรให้มีความสุขภายใต้เงาแห่งทุกข์ในโลกเรานี้ ประการแรกเราจะต้องตัดสินใจเลือกเส้นทางที่ชอบธรรม ตั้งใจ และเพียรพยายามที่จะดำเนินชีวิตในกรอบของความถูกต้อง ไม่ฝืนมโนธรรม ไม่ทำในสิ่งที่ขัดกับหลักธรรม ไม่มีใครที่ใช้ชีวิตฝืนมโนธรรมและทำผิดศีลธรรมจะมีความสุขได้ คนคดโกง คนทำผิดประเวณี คนอกตัญญู คนไม่สัตย์ซื่อ คนโลภ คนมุสา ฯลฯ คนเหล่านี้ไม่รู้เลยว่า ความสุขคืออะไร นอกจากจะใช้ชีวิตอย่างถูกต้องแล้วการใช้ชีวิตที่คิดเห็นแก่ประโยชน์แห่งตนฝ่ายเดียว ไม่คิดถึงประโยชน์ของผู้อื่นเลย คนที่เห็นแก่ประโยชน์แห่งตนเป็นที่ตั้ง เขาจะไม่สนใจแม้ว่าประโยชน์ของเขามาจากการสูญเสียและเจ็บปวดของผู้อื่น ผู้ที่มีความสุขเขายอมให้ตัวเองเจ็บปวด เพื่อทำให้คนบางคนมีความสุข ฉะนั้นจึงไม่แปลกอะไรที่มีคนยอมสละความสุขของตนเพื่อประโยชน์สุขของสังคมที่ด้อยโอกาส การมีชีวิตที่ยอมให้ย่อมให้ความสุขมากกว่าชีวิตที่คอยรับตลอดเวลา ผู้ที่ทำให้ผู้อื่นมีความสุขคือ บุคคลที่มีความสุขแท้จริง คำถามคงเกิดขึ้นว่า เป็นไปได้หรือที่คนเราจะมีชีวิตมีความสุขดังกล่าวได้ ฝ่ายมนุษย์นั้นก็เหลือกำลังที่จะทำได้ แต่ทุกสิ่งเป็นไปได้ถ้าผู้นั้นมีชีวิตที่ศรัทธาในพระเยซูคริสต์ ที่ใดๆ ก็ตามที่พระคริสต์ครองใจที่นั่นคืออาณาจักรแห่งความสุขนิรันดร์